Syn Flawiusza Teodozjusza, cesarz rzymski od 379 n.e. Towarzyszył ojcu w jego wyprawach wojennych, znakomity wódz. Po klęsce rzymian pod Adrianapolem w 378 roku i śmierci cesarza Walensa, został mianowany przez cesarz Gracjana na współrządcę wschodniej części cesarstwa. Na drodze układów i zwycięstwo w 382 n.e. osadził Gotów miedzy Dunajem i Bałkanami, wcielając ich do wojska rzymskiego. W walce o władzę w zachodniej części cesarstwa poparł zbrojnie swojego szwagra Walentyniana II przeciw Maksymusowi i w 388 roku n.e. odniósł zwycięstwo. Po śmierci Walentyniana w 394 n.e. pokonał uzurpatora Eugeniusza i ogłosił władcą zachodniego cesarstwa swego małoletniego syna Honoriusza. Teodozjusz był ostatnim władcą zachodniego cesarstwa imperium rzymskiego. Pozostawał pod wpływem bpa Mediolanu św.Ambrożego, który był wrogiem arianizmu. Był krzewicielem nicejskiego wyznania wiary. W 392 n.e. zakazał wyznawcom innych religii praktyk religijnych. W 390 roku skazał na śmierć część zbuntowanych mieszkańców Tessalonik, za co św. Ambroży zmusił go do pokuty. W 395 roku podzielił państwo między synów Arkadiusza i Honoriusza, co definitywnie utrwaliło podział na cesarstwo wschodnie i zachodnie.
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL